IJZERWERK | MOED/T | 30 Maart - terugblik.

Ik vind het nog steeds bijzonder. IJzerwerk was ooit maar een idee, een soort behoefte die in me opkwam. En ineens was het echt, tastbaar. Een echte ervaring waar een mooie, diverse groep mannen en vrouwen aan meedeed. Een groep mensen die bereid was om samen met ons het onbekende in te stappen.

Want het vraagt lef om jezelf te confronteren, om naar binnen te kijken, om te zien waar frictie is en dus winst te behalen is. En dit is waarom we het de Moed/t-sessies noemen, omdat er moed voor nodig is! Niet alleen omdat het spannend is, maar ook omdat je het gevoel hebt: ik moet dit doen.

Het ijsbad is ongemakkelijk, koud, confronterend. Ik zag sommige deelnemers vol angst in het koude water zakken en in paniek raken, maar zodra je die ademhaling onder controle krijgt en je mindset verandert, merk je dat je het aankunt. En dat is een spiegel voor het echte leven. Tijdens de boksoefeningen, onder begeleiding van Empower Boxing, kwamen patronen naar boven. Sommigen gingen ongecontroleerd voluit en vergaten de ander. Anderen hielden zich juist in, pasten zich aan, of vergaten te communiceren en grenzen aan te geven. Alles wat hier naar boven kwam, herkenden de deelnemers ook in het dagelijks leven. En ineens word je je daarvan bewust.

Daarna mocht iedereen de ring in. Eén voor één. Aangemoedigd door de groep. Niet om te vechten met een ander, maar met zichzelf, de dingen die ze achter zich wilden laten en waar ze juist voor willen vechten. En dat is krachtig. Je ziet iets gebeuren in iemand, er komt iets los. En daarna is er ruimte. In de breathwork-sessie keerden we naar binnen. Iedereen onder een deken, blinddoek op, en ademen. Golvend, diep. De muziek draagt je, en je zakt weg in je eigen wereld. Je voelt weer. Voor sommigen was dit de eerste echte rust die ze in tijden hadden gevoeld. We staan namelijk constant onder spanning, voor onszelf, voor de ander, voor de wereld. En dan, als je eindelijk loslaat, merk je hoe ver je soms van jezelf af staat.

De deelnemers kregen ook het IJzerwerk-boekje, een mooie aanvulling op de dag. Vol reflectieve vragen, direct gelinkt aan de activiteiten. We namen een paar pauzes—wat fruit eten, ervaringen uitwisselen, even laten landen wat we hadden gedaan. Dat boekje hielp om alles te verbinden, om stil te staan bij wat er gebeurde. En zo groeide er toch een groepsgevoel. Wat onwennig begon, werd iets echts, iets gedeelds.

We sloten af met een vuurritueel. Iedereen schreef iets op: wat laat ik achter? Wat neem ik mee? Er werden mooie inzichten gedeeld. Dat mensen zich tot last voelen. Dat ze denken niet goed genoeg te zijn. Daartegenover stond dat ze zagen dat ze er juist toe doen, en het waard zijn om ruimte in te nemen, grenzen te stellen en goed voor zichzelf te zorgen.

En dát is wat directe ervaring doet. Het haalt je uit de illusie van afleiding en die sleur, uit de ruis die zich soms in je hoofd afspeelt, en brengt je terug naar wat echt is. Je lichaam. Je adem. Ja, er is misschien wat ongemak voor nodig, en je moet jezelf soms een trap onder je kont geven. Maar zonder frictie geen vuur, en dat is wat ik uiteindelijk in iedereen terugzag. Het ontroerde me en liet me zien dat IJzerwerk iets is wat waard is om door te zetten.

Want dit is wat we vergeten zijn.

Dit is wat we weer nodig hebben.

Mark Overmaat